Zamansız

Kaybolur Kendinde İnsan

Göğün kucağında zamana sığamaz insan. Bulutlar, güneş ve diğer tüm dünyalar ışığını kalplerden alırcasına saklanırken, insan ruhu zamansızlığı arar. Hece hece dolaşır kendini. Bir bulmaca gibi çözerken içindeki düğümleri yine kaybolur kendinde. Bilmediği diyarın ensesine yapışır. Ve tekrar bir koşuşturma başlar nefesi tükenen bedeninde. Sonra görür ışığı. Saklanmaya çalışan yıldızları. Durur bir köşede, izler kalbine taht kuran o anı. İzler zamana sığmayan bedenini de kuşatan zamansız doğayı.