Doğaya Ait

Doğada Arınmak

Gözlerimi kamaştıran bir sessizlik hissediyorum. Onca koşturmadan sıyrılıp yeni bir koşturmada bulsam da kendimi etraf sessiz. Kuşların sesi var sadece yüreğimde.
Ayaklarım kesiliyor birden topraktan ve kendimi bir gemide buluyorum. Karşıdaki eve, sanki okyanusları aşarak değiyorum. Ruhum bulanıklaşıyor. İnsanlar ve dünya önemini kaybediyor.
Evin büyülü olduğuna dair söylentilere inanırken buluyorum kendimi. Yoksa nasıl geçerim küçücük bir gölden karşıya gemiyle? Ya da nasıl bulanıklaşır da ruhum; çiçek olurum, bulut olurum, yağmur olurum.
Belki de ev değil büyülü olan diyorum kendime. Etrafımda dolaştırıyorum kirli bakışlarımı ve arınıyorum. Yeşil beni kendine çekiyor. Olmam gerekeni yapıyorum; doğaya ait oluyorum.
Geç değil vakit.
Çiçek olun, bulut olun, yağmur olun.
Kendinizi doğada bulun.